Mei 25, deel 2

Samen met een Duitse klasgenoot kon ik een stuk meerijden naar Offenburg. Vanaf hier begon mijn solo reisje. Via de Deutsche Bahn had ik een maandpas aangeschaft, waarmee je voor zo'n 60 euro, een maand lang, onbeperkt kan reizen met de Duitse stoptreinen en bussen. 

Al snel kwam ik erachter waarom deze abonnementen zo goedkoop zijn, want de eerste trein die ik zou nemen reed niet meer vanwege een storing in de trein... Na een anderhalf uur te hebben gewacht op het station kwam dan eindelijk de volgende trein waarmee ik naar Triberg im Schwarzwald ben gereisd.  

Aankomst in het zwarte woud

Na een korte wandeling bergopwaarts bereikte ik het hostel waar ik de komende twee nachten zou verblijven. Het was een bijzonder hostel, volledig ingericht in kampeer-thema! In een grote loods stonden verschillende campers opgesteld, die elk dienst deden als kamers. Mijn verblijfplaats? Een camper met het thema 'Albergue de peregrinos', oftewel een pelgrimsherberg.

Niet veel later ontmoette ik een meisje (Luna) die ook in de camper verbleef. Al snel raakten we in gesprek over onze reizen. Ze kwam uit Amerika en had net een halfjaar een minor gevolgd in Italië. Nu genoot ze van een rondreis door Europa voordat ze terug zou keren naar huis. 

Na even gekletst te hebben is zij de stad ingegaan en ben ik nog even in het hostel gebleven.

"Solo dineren kan je leren"

Na even de tijd te hebben genomen om bij te komen van de reisdag, besloot ik ook de stad te verkennen. Terwijl ik door de winkeltjes liep, gevuld met prachtige koekoeksklokken, genoot ik van de mooie sfeer van de stad. Tegen etenstijd besloot ik uit eten te gaan, iets wat ik stiekem best spannend vond, want dit was de eerste keer dat ik alleen in een restaurant ging eten. Ik koos een mooi plekje in de zon en bestelde een biertje en Kaiserspätzle. Het eten was heerlijk en de service was uitstekend. De ober kwam namelijk regelmatig langs om te vragen of alles naar wens was, wat de ervaring extra aangenaam maakte.

Uitbuiken bij de waterval

Na het eten besloot ik een wandeling te maken naar de watervallen van Triberg. Vanuit het hostel kreeg ik een pasje waarmee je gratis toegang hebt tot verschillende bezienswaardigheden in de stad. Een mooie extra! 

Toen ik het park bezocht, was het heerlijk rustig. De watervallen waren prachtig. De wandelroutes waren echter niet altijd even duidelijk aangegeven, waardoor ik een paar keer de weg kwijtraakte. Maar dat vond ik niet eens erg – het weer was namelijk perfect, met een aangename temperatuur van zo’n 20 graden! 

Camperpraat

Terug in het hostel raakte ik opnieuw in gesprek met Luna. Ze had onderweg wat bloemen geplukt en gaf er een paar aan mij. Al snel besloten we om de volgende dag samen een hike te maken. Niet veel later kwam een nieuwe kamergenoot binnen: Jess, uit Australië. Met z’n drieën raakten we al snel aan de praat over onze reizen, werkervaringen en avonturen in hostels. Jess was inmiddels al een paar maanden door Duitsland aan het rondreizen en had geen plan om daar binnenkort mee te stoppen. Op een gegeven moment hoorden we gedempte bonzen uit een andere kamer; het was al laat, en blijkbaar waren we iets te luidruchtig. We dempten ons geluid en spraken nog een tijdje zachtjes verder, tot we uiteindelijk besloten naar bed te gaan. Die avond namen we ook gelijk afscheid van Jess, want zij moest de volgende ochtend vroeg vertrekken.

Dag 2

Hiken 

We stonden vroeg op om de dag goed te beginnen met een prachtige hike. Eerst maakten we nog een snelle stop bij de supermarkt om snacks voor onderweg en alvast het avondeten in te slaan. Nadat we alles bij het hostel hadden achtergelaten, startten we onze wandeling. Ik weet niet meer precies hoe de wandelroute heette, maar het hoogtepunt zou het uitzichtpunt naar een tunnel voor de trein moeten zijn. 

Tijdens de hike werden we omringd door prachtige natuur en allerlei kleine dieren, wat ons even enthousiast maakte. We hebben onderweg gekletst over van alles en nog wat. Op een gegeven moment zetten we zelfs een kleine sprint in, in de hoop de trein net op tijd te zien, maar helaas waren we net te laat...

De cultuur van het Zwarte Woud ontdekken 

Na de wandeling besloten we een bezoek te brengen aan het Schwarzwaldmuseum. Zoals je misschien al kunt raden, stonden daar ook weer ontelbaar veel koekoeksklokken! Maar dat was niet alles: we zagen ook traditionele kleding, indrukwekkende carnavalskostuums en stenen uit de grotten. Er was vast nog meer, maar dit is wat me het meest is bijgebleven. 

Met een flinke dosis cultuur achter de rug, was het tijd voor misschien wel het bekendste stukje van het Zwarte Woud: Schwarzwälder Kirschtorte! We gingen langs een bakkerij om deze beroemde lekkernij te halen en namen hem mee naar het hostel.

Terug in het hostel zetten we een plaat van de Arctic Monkeys op in de gemeenschappelijke ruimte en proefden we vol verwachting de taart. Helaas bleek hij niet zo lekker als we hadden gehoopt... De smaak werd namelijk compleet overheerst door de alcohol. Blijkbaar hadden we een variant gekozen waarin alcohol verwerkt zat, en dat was voor ons geen succes. Later kregen we zelfs te horen dat dit niet eens een authentieke Schwarzwälder Kirschtorte was! Allemaal redenen genoeg om nog eens terug te gaan en de 'echte' taart te proberen.

We sloten de avond af met gezamenlijk avondeten in de keuken van het hostel en namen vervolgens afscheid, omdat ik de volgende dag weer vroeg verder zou reizen. 

Dag 3

"Als je nergens hoeft te zijn ben je ook nooit te laat"

Na nog even kort wat boodschappen te doen vervolgde ik rond 8:40 uur mijn reis. Bij aankomst op het treinstation viel mijn oog op enkele reizigers met een teleurgestelde blik in hun ogen. Ik checkte mijn reisplan en daar stond het al: "Trip not possible", "Technical disruption on the train"...

Ja hoor, het was weer zover! 

Ik besloot maar op een bankje te gaan zitten en begon aan mijn favoriete Duitse snack: de Brezel. Nog voordat ik klaar was met eten, kwam tot mijn verrassing de 'geannuleerde' trein toch aanrijden! Een meevaller, zou je denken – ware het niet dat de trein een halte oversloeg, net diegene waar ik moest uitstappen. Dus paste ik mijn reisroute snel aan. Na een reis van zeven uur via Karlsruhe, Neustadt en Trier kwam ik uiteindelijk aan in Ernzen. Het eerste wat mij opviel, was de traditionele meiboom, iets dat je in veel delen van Duitsland ziet. Deze boom wordt vaak opgehangen om het begin van de lente te vieren, en blijkbaar proberen dorpen soms elkaars meiboom te stelen. Een grappige traditie! 

Na een paar keer verkeerd lopen, bereikte ik mijn verblijf voor de komende drie nachten: Destinature. De huisjes waren minimalistisch, met letterlijk alleen een bed en een veranda. Daarnaast was er een gedeelde keuken en badkamer beschikbaar. Simpel, maar wel fijn. 

Na het luxe avondeten, bestaande uit pasta, wat poeder en "zelf water toevoegen", heb ik op de veranda nog een boekje gelezen en ben ik vroeg het bed ingedoken. 

Dag 4

Eerste echte trailrun

De dag begon met een restje kampeerontbijt: havermout met appel, rozijnen, nootjes en een vleugje kaneel. Eerlijk is eerlijk, een heerlijk begin van de ochtend!

Met dit ontbijt als brandstof begon ik aan mijn allereerste echte trailrun. Over smalle paadjes, langs indrukwekkende rotsformaties met kleine grotten, en door adembenemende natuur rende ik de bergen op en af. Het was zó ontzettend leuk! Het tempo lag wel wat laag, maar dat kwam doordat ik telkens moest stoppen om foto’s te maken of simpelweg te genieten van de omgeving. Na zo'n 15-20 kilometer kwam ik weer terug bij het huisje. Daar heb ik mezelf opgefrist, een bord noodles klaargemaakt en uiteindelijk met een cider op de veranda genoten van de rest van de dag.

Dag 5

"Wat kan er nou mis gaan?" 

Een wandeling van 30 kilometer! Klinkt als een goed plan toch?.... Absoluut!

Na ontbijt en lunch op de veranda, was het tijd om een mooie wandeling te maken. Aangezien ik dicht bij de grens van Luxemburg zat leek het me leuk om deze over te gaan en hier wat mooie plekjes in de natuur te bezoeken, deze waren er namelijk genoeg. 

Mijn tas nam ik mee met daarin de belangrijkste benodigdheden:

• Eten
• Drinken
• Een jasje
• Hoofdlamp?? Nee, vast niet nodig
• Powerbank?? Nee, veel te zwaar

Nou, dat was het volgens mij wel. 

Dus, goed bepakt ging ik die kant op! 

De wandeling

Na ongeveer een uurtje wandelen stak ik de grens over bij Echternach. Daar liep ik eerst een klein stukje door het stadje, voordat ik uitkwam in een prachtig wandelgebied. Het landschap was hier spectaculair, vol enorme rotsen, grotten en smalle, doolhofpaadjes.

Het was wel meteen duidelijk dat ik niet de enige was die dit gebied had ontdekt. Waar ik de dag ervoor misschien twintig mensen was tegengekomen, struinde ik nu tussen de honderden toeristen. Op een gegeven moment werd me ook duidelijk waarom het hier zó druk was: midden in het gebied bleek een restaurant te zitten, verstopt in een grot! Het terras zat propvol. Snel ben ik daar voorbij gelopen, op zoek naar rust.

Toen ik merkte dat het toch niet echt veel rustiger werd, besloot ik mijn route om te gooien. Bij een smal zijpaadje sloeg ik af – en daar had ik meteen geluk! In de struiken naast het pad hoorde ik geritsel. Toen ik voorzichtig dichterbij kwam, zag ik een kleine wasbeer. Hij had totaal niet door dat ik er stond en zat zichzelf uitgebreid te wassen, terwijl hij schattige geluidjes maakte. Ik bleef even stil staan kijken, helemaal gefascineerd. 

Daarna vervolgde ik mijn weg, die gelukkig steeds rustiger werd. Hoe verder ik liep, hoe minder mensen ik tegenkwam – Perfect!

Langzaam begon ik aan de terugweg richting de camping, al bleek die toch wat verder weg dan ik dacht. Maar desondanks wilde ik nog graag een stukje extra lopen, om alles uit de dag te halen en nog wat meer natuur mee te pikken.

Dat was achteraf niet mijn beste idee. Mijn telefoonbatterij begon ineens hard leeg te lopen – en die had ik echt nodig om mijn route te kunnen navigeren. Gelukkig had ik nog mijn horloge, dat ook een navigatiefunctie heeft… Maar toen ook dát ineens uitviel, werd het spannend. Met het laatste beetje batterij op mijn telefoon besloot ik een kortere route terug te nemen.

Tot overmaat van ramp begon het ook al te schemeren. Daar stond ik dan, midden in het bos, zonder licht en met een bijna lege telefoon. Ik kreeg meteen spijt dat ik geen hoofdlamp had meegenomen. Want hoe zou ik de weg terugvinden als mijn telefoon écht uitviel en ik niets meer kon zien?

Gelukkig liep alles op rolletjes en hoefde ik geen nacht in het bos door te brengen. Mijn telefoon had net genoeg batterij om me veilig terug naar de camping te navigeren!

Eenmaal terug maakte ik snel een avondmaaltijd klaar, die ik ontspannen op de veranda heb opgegeten. Daarna kroop ik vroeg in bed, want de volgende dag stond een lange en vroege reis naar huis op de planning...

Dag 6

"Busje komt zo"

"Om 17:00 uur ben ik in Heerenveen," appte ik mijn broer. Hij zou me ophalen, en dit tijdstip paste prima in zijn werkschema. Dit betekende wel dat ik om 8:00 uur de eerste bus van Ernzen naar Trier moest nemen. Volgens Google Maps was het een wandeling van ongeveer 15 minuten naar de bushalte. Om wat speling te hebben, besloot ik een halfuur eerder te vertrekken. Maar voordat ik op pad kon, moest ik nog uitchecken bij mijn accommodatie. Helaas liep dit niet soepel, omdat de receptie nét open ging. Dit zorgde ervoor dat ik uiteindelijk een sprintje moest trekken naar het busstation...

Bezweet en buiten adem bereikte ik de halte. Gelukkig stond de bus er nog. Perfecte timing!

Ik liep snel naar de deur om in te stappen, maar tot mijn verbazing zag ik de buschauffeur... slapend! Ik klopte op het raam, waarna hij wakker schrok en de deur opende. Toen ik vroeg of hij richting Trier ging, pakte hij zijn routekaart erbij. Vervolgens legde hij uit dat hij eerst een rit met schoolkinderen had en pas over een uur naar Trier zou vertrekken. Hij bood aan dat ik mee kon rijden "voor de gezelligheid," maar waarschuwde dat ik dan wel later zou aankomen. De man gaf me ook een alternatief: er zou een andere bus op het station stoppen. Omdat ik me ongemakkelijk voelde bij zijn aanbod, koos ik voor de tweede optie.

Helaas bleek dat niet de beste beslissing. Pas anderhalf uur later kwam er eindelijk een bus die me mee wilde nemen. Maar ook dat ging niet vlekkeloos. Halverwege moest ik overstappen in Irrel op een andere bus die daadwerkelijk naar Trier ging. Hier kwam ik wat lastig achter want de buschauffeur sprak geen Engels, wat betekende dat we in mijn gebrekkige Duits moesten communiceren. Na veel gestamel en aanwijzingen wist ik uiteindelijk de juiste bus te vinden. En gelukkig, ik bereikte Trier!

Stipt te laat met de Deutsche Bahn